Amerykańskie media rozpisują się o ogromnym politycznym zaskoczeniu. Okazał się nim 58-letni kierowca ciężarówki, który zwyciężył w senatorskich wyborach. W styczniu przyszłego roku obejmie swoje stanowisko, zasiadając w senacie stanu New Jersey, na wschodzie Stanów Zjednoczonych.
Będąc skrajnie niezadowolonym ze stanowej polityki, a także widząc coraz cięższą sytuację gospodarczą w okolicy, Edward Durr z niewielkiego miasta Logan postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Wystartował w wyborach do stanowego senatu, reprezentując przy tym partię republikańską, czyli prawą stronę amerykańskiej sceny politycznej. Jego okręgowym przeciwnikiem był demokrata Stephen Sweeney, prawdziwy senator-weteran, po raz pierwszy pełniący ten urząd już w 2002 roku. I choć nieobyty z polityką kierowca wydawał się być na straconej pozycji, zwyciężył we wczorajszych wyborach aż 4 procentami głosów.
Spot wyborczy:
Meet Edward Durr, the Republican truck driver who could oust longtime Senate President Steve Sweeney – with spending just $153 on his campaign. pic.twitter.com/4q6BuwTQVp
— The Lakewood Scoop (@LakewoodScoop) November 3, 2021
Durr spędził w ciężarówkach większość zawodowego życia. Prowadzi je nieprzerwanie od 25 lat, obecnie obsługując transport lokalny, w krótkim ciągniku bez kabiny sypialnej. Stąd też ciężarówka występująca w spocie wyborczym, w samej jego pierwszej scenie. Kierowca nawiązywał też do swojej pracy w dyskusjach z przeciwnikiem. Seeney zarzucał, że Durr, jako republikanin, sprzeciwia się płatnym nadgodzinom. Wówczas Durr odpowiedział: Jako kierowca żyję głównie z nadgodzin. Jak głupim trzeba być, by myśleć, że sprzeciwiam się ich wypłacaniu?
Jednocześnie Edward Durr zasłynął z rekordowo taniej kampanii wyborczej. Pochłonęła ona 2300 dolarów, czyli około 9 tys. złotych. Początkowo mówiono wręcz o 153 dolarach, ale ostateczne dane są wyższe. Kierowca bazował przy tym na niewielkich ulotkach, mediach społecznościowych oraz osobistym obchodzeniu okolicy, by rozmawiać z wyborcami. Wyjścia musiał też dopasować do swojej, co wspomina następującymi słowami: Chodziliśmy po cztery godziny we wtorki i środy. W soboty i niedziele od sześciu do ośmiu godzin. Zwykle towarzyszyło mi około sześciu pomocników, raz było ich nawet trzynastu.
