Poniżej oddaję głos Pawłowi Połczyńskiemu z Poznania, który ma Wam do zaprezentowania wyjątkową historię, wraz z historycznymi zdjęciami.
Witam,
Chciałbym przedstawić wszystkim wyjazd mojego dziadka Mieczysława Połczyńskiego do Iraku, w 1980 roku, z poznańskiego oddziału firmy Transbud. Przez samą tę drogę oraz fakt, że nie był to Pekaes Warszawa, jest to pewna perełka.
Transbud Poznań oddział pierwszy, ówczesna ulica Majakowskigo. Auto na numerach rejestracyjnych z Kalisza, ponieważ Transbud również miał tam oddział. Dziadek wziął Jelcza z Kalisza, gdyż na co dzień jeździł po Polsce Kamazem. Również z Kalisza był jego zmiennik, pan Zenek.
Wyjazd trwał 27 dni, między kwietniem a majem 1980 roku. Oczywiście wyjazd ten odbywał się pod patronatem Pekaesu Warszawa, gdyż posiadał on w owym czasie licencję na transport poza granicę Polski. Załadunek odbył się przed Wielkanocą, wyjazd nastąpił 8 kwietnia we wtorek, natomiast powrót był jakoś między 4-5 maja. Załadunek miał miejsce gdzieś w okolicy Białegostoku, a załadowane zostały skrzynie ze sprzętem na budowę, koparka Białoruś i dwa wózki widłowe.
Razem z dziadkiem oraz jego zmiennikiem jechał jeszcze jeden Jelcz z Transbudu. Po przekroczeniu granicy w Cieszynie dołączyły do nich dwa Volva F89 z Pekaesu Warszawa, zmierzające do Bagdadu. Wyglądało to tak że każde auto z Transbudu miało swojego opiekuna w postaci auta z Pekaesu, bo krajowi kierowcy nie znali panujących na Bliskim Wschodzie obyczajów.
Trasa, bez praktycznie żadnych nieprzewidzianych przygód, wiodła przez Czechosłowację, Węgry, Jugosławię i Grecję. Następnie promem do Syrii, i stamtąd na kołach do Iraku. Na trasie między Syrią a Grecją kursowały dwa bliźniacze promy. Syria i Hellas. Ciekawostką jest to, że jakiś czas wcześniej w kabinie nr 4 na jednym z promów zmarł polski kierowca. Po tym wydarzeniu z szacunku do Polaków nigdy na żadnym z tych dwóch promów Polski kierowca nie otrzymał kabiny nr 4.
Na urzędzie celnym dziadek ze zmiennikiem spędzili 4 dni. Jeśli można tak nazwać zbiorowisko ciężarówek na pustyni. Ktoś zapyta o to, jak spano w takim Jelczu? Sprawa wyglądała następująco – jeden spał na leżance za fotelami, drugi miał materac dmuchany i spał na tunelu środkowym.
Po czterech dniach i po otrzymaniu dokumentów ruszyli na rozładunek do miejscowości Ad Diwanijja. Po rozładowaniu skrzyń i całego sprzętu budowlanego ruszyli w drogę powrotną na prom.
Kolejną ciekawostką jest organizacja załadunku powrotnego. W Grecji, po zjeździe z promu, przy kapitanacie była tablica z numerami aut, wskazująca które auto gdzie jedzie. Dziadek ze zmiennikiem zostali skierowani do Aten, gdzie otrzymali adres załadunku od niemieckiego spedytora oraz dodatkowe pieniądze na promy.
Po dojechaniu na miejsce załadunku okazało się że w Jelczu przybywa oleju. Jak się po chwili okazało, pękła rurka od powrotu nadmiaru paliwa. W skutek tego paliwo nie powracało do zbiornika, mieszało się z olejem i powodowało spadek ciśnienia oleju. Podobno była to dosyć częsta usterka w tych Jelczach.
Po wymianie rurki i spuszczeniu oleju wlali nowy olej, który wzięli ze sobą z Polski, jako wyposażenie tak zwane „w razie czego”. Gdy awaria została usunięta, rozpoczął się załadunek. Jedyne co wiem o lokalizacji tego załadunku, to że było to południe Grecji.
Załadowali tam soki Dodoni, po czym ruszyli a trasę przez całą Grecję, Jugosławię i Czechosłowację, czyli zupełnie jak w pierwszą stronę. Po przekroczeniu granicy w Cieszynie ruszyli do Torunia, a następnie po rozładunku wrócili do Poznania.
Fotografie z oczekiwania na pustyni:
Kierowcy na promie. Drugi od naszej prawej to dziadek Pawła Połczyńskiego, a w samym środku stoi jego zmiennik:
Jelcz na powrocie, zgodnie z ówczesną modą przystrojony gałązkami palmowymi, dla upamiętnienia wizyty na Bliskim Wschodzie:
Dodatkowe zdjęcia wykonane w czasie trasy:
