Rok 2013 był dla australijskiego oddziału Scanii najlepszym w historii – szwedzkie ciężarówki sprzedały się tamtejszym rynku w ilości 652 egzemplarzy, a przedstawiciele marki chwalą się, że coraz więcej dużych firm transportowych zastępuje amerykańskie ciężarówki właśnie europejską konkurencją, doceniając technologie stosowane w modelach R oraz G.
Tego typu odkryć australijscy przewoźnicy zaczęli jednak dokonywać już przed wieloma laty. Przykładem może być tu Bill Larson, który niemal czterdzieści lat temu sprawił sobie Scanię L111 z tzw. „nosem”. Potrzebował on wytrzymałego samochodu do transportu drewna i postawił właśnie na Scanię. Dlaczego? Jak dzisiaj wspomina, urzekły go lekkie linie nadwozia, świetnie wyciszone wnętrze, a także przyjemność prowadzenia.
Przekonywał go także fakt, że ciężarówki spod znaku gryfa zawsze cieszyły się powodzeniem szwedzkiego przemysłu drzewnego, więc powinny sprawdzić się w tej branży także kilka tysięcy kilometrów dalej. Czy było to przekonanie słuszne? Jak najbardziej, bowiem samochód okazał się nie tylko bardzo wygodny, lecz także dobrze znosił transport dużych ciężarów, a odpowiednio zestopniowana skrzynia biegów oraz dobre hamulce bardzo pomagały w codziennej pracy.
Wyprodukowany w 1976 roku ciągnik w pełni zasłużył więc na odpowiednią emeryturę, którą też mu ostatnio zaserwowano – L111 przeszło kompleksową kurację odmładzającą. Odnowienia wymagało przede wszystkim poszycie nadwozia, a także trzeba było położyć nowy lakier. Wszystko robiono oczywiście z troską o szczegóły, a przy restauracji pomagał nawet manager działu części do samochodów używanych australijskiego przedstawiciela Scanii.
Efekt końcowy wszystkich tych prac przypomniał mi książkę Krzysztofa Ibisza pt. „Jak Dobrze Wyglądać po Czterdziestce”. I wiecie co? Pan Ibisz może sobie chodzić na solarium, siłownię, czy do kosmetyczki, ale pod względem młodej prezencji w wieku około 40 lat żółto-brązowej Scanii i tak nie przebije…
Źródło zdjęć: Scania
